Papierwerk

Op 27 augustus zullen we 5 jaar in Canada zijn. Terugkijkend naar 5 jaar geleden, zie ik dat we rond deze tijd vol spanning zaten te wachten op onze oproep om de paspoorten naar Parijs te sturen om ons Canadese visum te krijgen.

Bij landing in 2010 kregen we onze Permanent Resident status, en dus de bijhorende kaart (in de Verenigde Staten ook ‘green card’ genoemd). Die kaart is 5 jaar geldig, dus onlangs hebben we weer een hoop papieren in mogen vullen over wat we de voorbije 5 jaar hebben uitgespookt en zo, om een verlenging van die kaart te vragen. Dit is een louter administratief iets, aangezien wij de afgelopen jaren niet iets gedaan hebben dat ons niet meer wenselijk maakt (geen moorden of overvallen gepleegd, en lang genoeg in Canada verbleven om aan te tonen dat we het serieus menen om hier te wonen).
Fotootjes laten maken, $50/persoon betaald, en papierwerk opgestuurd. Wachttijd is rond de 80 dagen.

Zo ziet zo’n PR card er trouwens uit:

Dinsdagavond ben ik ook naar de UPS winkel gereden om een dikker pakket op te sturen: de aanvraag om Canadees staatsburger te worden. Voor ons alle drie.
We konden dit na 3 jaar al doen, maar dan hadden we nog heel wat papierwerk uit België nodig, en daar zagen we wat tegenop. En zo zijn we dus ondertussen bijna 5 jaar verder, en vonden we dat het wel eens tijd werd om er werk van te maken. Zoonlief voelt zich helemaal niet meer verbonden met België, en manlief en ik hebben dat gevoel ook wel maar dan in mindere mate. Aanvankelijk las ik elke dag nog trouw de Belgische kranten, maar nu is dat een snel scannen van de titels geworden, en zelden klik ik nog op het artikel zelf om het te lezen. (schame on me!)
Weer dus een hele stapel papieren invullen en allerlei bewijzen verzamelen (dat we lang genoeg op Canadese bodem verbleven zijn, bewijzen dat we voldoende Engels spreken, dat zoonlief hier naar school gaat (transcripts van school), copies van permanent resident kaarten, al onze paspoorten, copies van onze belastingaangiftes, voor mij bewijs van wettelijke naamsverandering, enz. En dan $630/persoon aan fees en hup de post op. Want per 1 juni is de wet weer eens veranderd, en in plaats van 4 jaar terug te moeten gaan in de tijd met allerlei bewijzen, moet je dan 6 jaar terug gaan. Wat wil zeggen dat we weer Belgische papieren nodig hebben, en dat wilden we natuurlijk vermijden.
Wachttijd voor dit: ongeveer 2 jaar!!! Dan moeten we nog een examen afleggen (dit is de leerstof) en als we dan ondertussen ook nog braaf blijven, dan mogen we ons in 2017 ‘Canadian Citizen’ noemen (en moeten we ook niet meer naar het consulaat in Ottawa als we een nieuw paspoort nodig hebben, omdat we dan gewoon met ons Canadese paspoort kunnen reizen. Wel zouden we in theorie onze Belgische identiteitskaart nog moeten geldig houden.

Dus: 5 jaar verder, en weer een (grote) stap gezet!
‘Grote’ tussen haakjes, omdat het als Belg nog altijd toegestaan is om dubbele nationaliteit te kiezen. Onze beslissing is dus minder drastisch dan die van Nederlanders die die stap zetten, omdat zij dan ‘Nederlander-af’ zijn (tenzij ze gehuwd zijn met een buitenlander en diens nationaliteit aannemen).

Het onofficiële begin van de zomer

We hebben een verlengd weekend gehad: vandaag was het Victoria Day.
Dit wordt gevierd op de maandag voor de 25ste mei, ter ere van de Engelse koningin Victoria. Het is een ‘federal statutory holiday’, aka ‘betaald verlof’. Hier in Canada wordt Victoria Day gezien als de officieuze start van de zomer en traditioneel heb je dus overal vuurwerk en allerlei activiteiten voor jong en oud om dat te vieren. We zijn niet naar een van de grote vuurwerken gaan zien, aangezien we geen van beide van die drukte houden. Net zoals met oud-op-nieuw hebben we altijd genoeg mensen in de buurt die prachtig vuurwerk afsteken, dus we kunnen gewoon vanop ons terras kijken.

Hoe wij ons verlengd weekend gevierd hebben?
Zaterdagochtend hebben we eerst iemand van Pella Ramen over de vloer gehad. We gaan dit jaar onze ‘hoofdbadkamer’ helemaal vernieuwen, en het leek ons een goed idee om de 2 ramen in die badkamer dan al maar direct te vervangen. Ten eerste omdat men er  dan direct mooi rond kunnen tegelen, en ten tweede omdat ik dan ein-de-lijk de ramen zelf (van binnen uit) kan wassen. We hebben een offerte voor het ganse huis gevraagd. Pfff… Waarom vallen die prijzen nu nooit eens echt mee?!

Eerder deze week was er al iemand die Andersen Windows doet hier in Oakville. Door Noord-Amerikaanse vrienden heb ik me laten vertellen dat dat goede merken zijn voor PVC ramen (met metaal versterkt). We kiezen in ieder geval geen glasvezel omdat de meerprijs ons niet de energiebesparing op gaat leveren, en niet voor hout omdat dat in dit klimaat echt niet om te doen is qua onderhoud!

Na de middag zijn we naar Toronto gegaan. Erwin en ik zijn eerst nog naar het Eaton Centre geweest.
De grote mall downtown Toronto. Daar is een Geox winkel waar ik een paar schoenen gekocht heb. Ze zijn volledig leder (ook aan de binnenkant) en zitten erg lekker.

Nadien wandelden we langs Erwin zijn kantoorgebouw tot aan Beer Bistro, dat bij daar om de hoek ligt. Daar hadden we met onze vrienden Danute & David afgesproken. We waren er nog nooit geweest, maar dit weekend bleek erg druk te zijn voor de leuke restaurants in Toronto, want onze 1ste en 2de keuzen waren een week geleden al volgeboekt. Dus ging ik op zoek naar een alternatief, en vond goede feedback over deze plaats.
Grappig was dat, terwijl we nog buiten stonden te babbelen nadat we elkaar begroet hadden, er een koppel buiten gestapt kwam. De man bleek een collega van David te zijn, en de vrouw was een van mijn cliënten. Het was hun eerste bezoek aan Beer Bistro geweest, en ze hadden erg lekker gegeten, zeiden ze. Vol verwachting stapten wij dus binnen. Ik had een tafel gereserveerd, maar gelukkig was er nog plaats op de patio (terras), waar ze geen reservaties voor doen. De temperatuur was erg aangenaam, dus we besloten om buiten te gaan zitten. Het was toen 17:00 u.
Eerst een biertje gedronken. Lieve deugd, de Mort Subite Framboise heeft nog nooit zo lekker gesmaakt! Het was inmiddels al meer dan 5 jaar geleden dat ik dat nog eens gedronken heb. De reden is o.a. omdat het Belgische bier hier erg duur is. Dit biertje kostte me $13 (+ taxes). Maar het was het waard.

Ook het eten was erg lekker. Is had mosselen provencaal, Erwin en David hadden (natuurlijk!) steak en fritten en Danute had speenvarktje met allerlei groenten. Nadien dessert (tiramisu, chocolade cake, crème brulee). Vier uur (!) later stapten we buiten. Nog steeds was het lekker warm (25 graden!).

Zondag lekker uitgeslapen, en dan Erwin zijn verjaardagscadeautjes gegeven. Nadien zijn we gaan winkelen:
eerst langs Burloak shopping waar ik een zomerkleedje teruggebracht heb omdat het niet zo mooi paste. Daar zijn we dan bij Artisano nog gaan eten.

Nadien zijn we naar een tuincentrum Holland Park gereden.
We kochten basilicum, bieslook, salie en peterselie. En ook nog allerlei bloemetjes voor in de plantenbakken aan de voordeur en op ons terras. We kochten ook nog een Pinky Winky Hydrangea. Dit op aanraden van een van hun werknemers, omdat we in de linker hoek achter in de tuin een vrij ‘vochtige’ plaats hebben, en een plant zochten die daar tegen kon. We hebben geen groene vingers, dus we hopen dat deze kerel gelijk had toen hij zei dat dit erg makkelijk in leven te houden is. We hebben al een kriekenboom en een pruimenboom staan, en beide hebben witte bloesems. Daarom zochten we iets dat geen witte bloemen gaf.
We hebben er eentje op stam gekocht. Lijkt wat op dit, maar de bloemen zouden roziger moeten zijn…:

Nadien nog de gewone boodschappen gedaan, en dan nog langs het overdekte winkelcentrum in Oakville (Oakville Place)

naar The Bay, want daar ging Erwin nog een cadeautje halen voor zijn verjaardag: een mooie computertas van Kenneth Cole, in donkerbruin leder.

‘s Avonds hebben we film gekeken: The Judge met Robert Downey Jr. en Robert Duvall. Prachtige film.

Vandaag, maandag, ook weer lekker uitgeslapen. Ook nu was het weer weer ontzettend aangenaam. We hebben de planten geplant, Erwin heeft het gras afgereden. En natuurlijk hebben we het on-officiele begin van de zomer gevierd door de hoes van de BBQ te halen, deze een grondige beurt te geven, en nadien te BBQ-en. Lekker!
Nu is Erwin film aan ‘t kijken terwijl ik dit lange lange blog schrijf. De patiodeur staat nog wijd open (het is inmiddels 21:15u.), de vinkjes zitten te fluiten.

Life is good.

Het lange Paasweekend

Eerder deze week had ik besloten om donderdag al een dagje vakantie te nemen. Ik had nog een bonusdag van februari te goed omdat ik mijn targets behaald had, dus dit was een goed moment. Aangezien ik maandag, 2de Paasdag, moet werken, zou ik op deze manier toch nog een lang weekend krijgen van 4 dagen. En ik mag nadien die dag van 2de Paasdag terugnemen.

Donderdag ben ik wat langer in bed blijven liggen, heb ik een heleboel ‘opruimwerk’ gedaan (tijdschriften uitproberen, papierwerk opruimen, winterspulletjes opbergen, …). Ook ben ik al wat boodschappen gaan doen, en heb ik een deel van de poets gedaan.

Vrijdag is Dario naar huis gekomen. Morgen brengen we hem weer terug, maar we zullen hem in april nog vaker zien. Zijn examen eindigen al op 18 april! De kans is wel groot dat hij in mei weer terug moet, want hij heeft zich ingeschreven voor een zomercursus (Engines). Als ze minstens 25 inschrijvingen hebben gaat die cursus door.

Vandaag zijn we naar Oakville Place geweest, ons plaatselijke shoppingcentrum.

Dario moest pasfoto’s laten maken voor de hernieuwing van onze Permanent Resident kaarten (die 5 jaar geldig zijn, dus later in de zomer vervallen). Tegelijkertijd heeft hij ook foto’s laten maken voor de aanvraag tot ‘Canadian citizenship’. Die aanvraag zal later deze maand ook de deur uit gaan. Erwin en ik hadden die foto’s vorige week al laten maken.

Nadien nog naar Whole Foods voor wat lekkers voor het paasontbijt. Ik hou van hun kip-curry, Dario wou wat eiersalade, en Erwin is verlekkerd op hun cranberry tuna salade.
Verder nog wat groenten en fruit meegebracht, en we overleven het weekend weer wel.

Vlak bij Whole Foods is sinds enkele maanden ook een winkeltje waar een aantal cliënten en collega’s me al op gewezen hadden. Volgens hen zou ik daar, als Belg, wel aan mijn trekken komen, want ze hadden heerlijke koffiekoeken. Vorige week had ik al eens een stop gemaakt bij The Danish Pastry House.

Hmmm, de geur alleen al als je de deur van het winkeltje open doet!!! Het was ons goed bevallen, dus nam ik mijn mannen mee zodat zij ook wat lekkers konden kiezen.
We waren er vroeg in de namiddag, en de bakker verontschuldigde zich want ze waren bijna uitverkocht! Maar we hebben allen nog iets naar onze smaak gevonden.
Dario maakte zijn vrienden jaloers door op Snapshot foto’s van het lekkers door te sturen. Dit is een greep uit hun assortiment. De namen zijn spijtig genoeg haast onuitspreekbaar. 😉

De Deense eigenaresse, Anita Lauritsen, is aanvankelijk beginnen bakken gewoon van thuis uit. Maar haar koeken en brood waren zo in trek, dat ze dus besloten heeft een winkeltje te openen. De bakkerij zelf is afgescheiden van de winkel door een glazen wand, dus je kan ondertussen de bakkers zien werken.

Gisteren heb ik een ‘knutselwerkje’ gemaakt. Jaja, ik weet dat sommigen onder jullie nu de wenkbrauwen fronsen; Elke + knutselen is niet bepaald iets was je met elkaar zou associeren. Maar deze video had me wat inspiratie gegeven:
http://womanfreebies.com/videos/super-easy-nail-polish-easter-eggs/?socialshare=twittersharebutton
Mijn resultaat is niet zo verfijnd als het voorbeeld natuurlijk. Mijn nagellak zonk haast onmiddellijk in een klonter naar de bodem van het potje… Misschien te oud? Ik gebruik dan ook zelden gekleurde nagellak. Maar dit is het eindresultaat:

Daarnet kwam ik ook nog een andere leuke knutselvideo tegen:
http://napkin-bunnies.diply.com/auntyacid/napkin-bunny-easy-diy/111125
Eigenlijk had ik niet de juiste servetten in huis. De onze zijn lekker zacht (en absorberend), terwijl je voor deze bunnies een beetje de stijvere nodig hebt. Die had ik wel, maar paashaasjes met kerstballendecoratie leken me nog wat minder geslaagd. Ook het stijvere touw had ik niet. Maar dit is het eindresultaat geworden:

Ik hoop dat jullie ook allen hebben kunnen genieten van het paasweekend!

Recipe for ‘pistoleekes’

Op vraag van enkelen voor en achter de schermen, het recept voor de pistoleekes die ik gebakken heb.
Het recept is in’t Engels. Maar diegenen die nog in België/Nederland wonen hebben dit toch niet nodig, aangezien ze daar genoeg warme bakkers hebben om verse pistoleekes te gaan kopen.
De pistolets van dit recept zijn niet zo luchtig als diegene die je in Belgie en Nederland bij de bakker kan kopen. Ik heb me laten vertellen dat je daar een oven voor nodig hebt waar je stoom in kan maken. Nu proberen we dat wel na te bootsen in dit recept door 2 cakeblikken gevuld met water op de boden van de oven te plaatsen, maar dat is echt niet voldoende. Maar he, het eindresultaat is beter dan wat we hier bij de bakker kopen. (en ik zal het niet eens hebben over wat ze in de supermarkt verkopen! Die dingen kunnen een week in je kast liggen en nog super mals zijn en geen spoor van schimmel hebben!)

The recipe for 8-10 buns:

In the bread machine or in a large bowl, put in the following:
210 ml lukewarm water
10 gr dry active yeast
1 tbs olive oil
1 tbs sugar (for the fans with North-American taste: 2 tbs)
1 tbs powdered milk
350 gr all-purpose flour (also tried it with bread flour, works well too). I’ve use white flour and whole wheat flour. Both are ok. Will also give it a try with multigrain next time.
1 tsp salt

(If you make them by hand or with a stand mixer with a hook, you must knead, knead, knead, etc at least 15 minutes, until you get a smooth dough ball which will still stick a little to your hands.)
Turn the bead machine on dough cycle and let it do the work (takes 1hr30′ with my machine).

When the cycle is finished, place the dough in a floured bowl and cover with a damp cloth. Let it rise for about 30′,
then turn the dough onto a floured surface and form 8-10 balls.
Make sure the outside of the balls is well floured and place them on a non-greased baking sheet.

Form the slot by pressing the center of each dough piece with the handle of a wooden spoon (I use my thumbs). Turn over for the slot to be on the bottom and let it rise 30-40′.
While it rises, place a cake tin (or 2!) with water on the lower shelf of the oven and preheat to 230 degrees Celsius/400 Fahrenheit.
Just before baking, turn the dough balls so the slot is at the top. Bake 15-20′, your choice, depending on how brown you like them. The ones I made with white flour, I left them in the oven for 25′!
Remove from oven and put the buns on a rack.

The white ones:

The whole wheat ones:

De lente komt er aan

Stilaan wordt het lente. De sneeuw in de tuin is helemaal weggesmolten. De zonnebril ligt weer in mijn auto, want de zonnestralen op een achtergrond van strak blauwe lucht zorgen er voor dat je je ogen dicht knijpt. Toch zijn de temperaturen nog verrassend koud, zeker in combinatie met de wind die we de afgelopen week hadden. Maar we kijken uit naar de komende week, waar de temperaturen boven het vriespunt uit gaan komen!

De eekhoorns zijn erg aktief geworden, de Red Robins zitten ‘s morgens te kwetteren in de tuin, zoekend naar aardwormen en andere insecten om te eten. Meer en meer ganzen trekken over ons huis. Tijdens de winter trekken de ganzen naar warmere oorden, maar voor sommige ganzen die van meer noordelijke streken komen, lijkt Oakville warm genoeg te zijn. Dus wij hebben de ganse winter door ganzen. Maar nu zie je de groepen groter worden, en ook meer frequent over vliegen. En ook de plantjes beginnen ons het lente gevoel te geven. Dit zijn de eerste groene kopjes die we in de tuin zien:

Erwin heeft het de afgelopen weekends erg druk gehad. Hij probeert natuurlijk in recordtempo vat te krijgen op alles wat nieuw is. Vrijdag heeft hij een Dikke Schouderklop gehad van de CEO, en het is duidelijk dat hij zelfs na amper 3 maanden al op veel respect van het Senior Team kan rekenen. Het lijkt er op dat hij zijn dada weer gevonden heeft. Na bijna 5 jaar. Het is niet altijd makkelijk om je carrière terug op niveau te brengen bij een immigratie. Onderzoek toont aan dat het, voor professionelen op het hogere niveau, zo’n 7 jaar duurt vooraleer je je carrière hier terug hebt op het niveau dat je had voor je verhuisde. (Als je emigreerde zoals wij, zonder dat je werkgever je overplaatst, maar dus echt van nul moet beginnen.) Ik heb me ingeschreven voor een webinar over ‘Perceptions of Employment Barriers and Solutions’ op basis van het nieuwe ALLIES report: Widely differing perceptions of employment barriers and solutions between newcomers and employers contribute to poor employment outcomes for skilled immigrants.
Researched and written by R.A. Malatest & Associates and funded by the Government of Ontario, the report offers recommendations to employers, the settlement sector, governments, and newcomers on how to improve employment outcomes for skilled immigrants.
Op de volgende team meeting moet ik verslag uit brengen, want in mijn job worden wij ook dagelijks met deze problematiek geconfronteerd. Alle trainingen die met werkzoekende immigranten te maken hebben, lijken automatisch naar mij toe geschoven te worden. Dat vind ik natuurlijk niet erg! Toen ik mijn huidige job aangeboden kreeg, vond ik het een beetje spijtig om Settlement Services achter te moeten laten, want dat werk lag me echt wel. Maar de nieuwe job in Employment Services bood me ook heel wat leermogelijkheden en sloot weer aan bij andere ervaring die ik had. Het is leuk om te zien hoe ik nu beide toch een beetje kan combineren. Mijn oud-collega verwijst nu ook veel sneller naar ons door. Spijtig dat we op 2 verschillende locaties zitten. Volgens mij zouden we de cliënten nog beter kunnen dienen als beide departementen in hetzelfde gebouw zaten. Maar door allerlei bepalingen van Ministeries, is verhuizen niet zo evident. Zij vallen onder CIC (Citizenship and Immigration), terwijl wij onze funding (en regels) krijgen via Employment Ontario. Een Federaal en een Provinciaal ministerie, dat vergemakkelijkt de communicatie niet. En dan is er nog eens een verschillende doelgroep/focus, dus vergeet die communicatie maar.

Het broodoventje wordt hier nog steeds gebruikt. Ik denk dat ik 1 keer per 2 maanden nog eens bij de bakker kom om een brood te kopen.
Twee weken geleden heb ik pistolets gebakken in de gewone oven (nadat ik het deeg eerst had gemaakt in het broodoventje, dat bespaart me het kneden). Dat was goed gelukt, en deze ochtend heb ik dat dan op vriendelijk verzoek van manlief nog eens overgedaan.

De witte pistolets van twee weken geleden:

Vandaag maakte ik bruine pistolets (whole wheat):

Gisteren vroeg Erwin ook wanneer ik nog eens appelcake maakte. Dus dat heb ik gisterenavond gedaan. Ik was ondertussen ook een grote pot stoofvlees aan ’t maken (met het recept dat ik van vriendin Magda ooit gekregen heb!), en een grote pot spaghettisaus (kalfsgehakt, varkensgehakt, gepelde tomaten, erwtjes, wortelen, ajuin, champignons). Het huis rook heerlijk!
De appelcake:

Ondertussen ontdekte ik hier ook The Danish Pastry House in Oakville

http://www.danishpastryhouse.ca

Vrijdag tijdens mijn lunchpauze was ik een doos koffiekoeken gaan halen, en ik had de doos in mijn auto laten staan (lekker fris!). Oh, wat heerlijk toen ik om 16.30u de deur van mijn auto open deed!!! Vers bladerdeeg van die koeken ruikt overheerlijk. Ik moest op mijn tanden bijten om niet al stiekem een stuk uit een van de koeken te bijten op weg naar huis. Spijtig dat ze zo duur zijn. Al is dat natuurlijk ook een voordeel; het zal een weekendtractatie blijven. 😉

Een echt rustig weekend

Dit was echt eens een heel rustig weekend!
Zaterdag is Erwin vooral met zijn werk bezig geweest. Hij is in januari in een nieuwe job bij een andere werkgever gestart, en er zijn dus nog veel nieuwe dingen te leren en er valt hard te werken aan het opzetten van processen en procedures. Allemaal in het teken van Itil (maar dat is info voor de IT-ers onder ons 😉 ).
Ik heb rustig wat het huishouden gedaan, beetje poetsen, de was gedaan, en heel wat uurtjes naar mijn luisterboek geluisterd. Het afgelopen jaar heb ik een aantal boeken beluisterd die zich afspeelden in Italië, en dan vraag ik me wel eens af waarom we dat land niet meer bereisd hebben. Ik heb wel twee keer de klassieke reis gemaakt van Rome, Firenze, Siena, Pisa, Venetië, enz, om de klassieke (kunst)geschiedenis te bestuderen. Maar ik ben nooit echt in Toscane op vakantie geweest, of aan de Amalfi kust. Nooit heb ik het land bekeken door de ogen van iemand die van de Italiaanse keuken houdt, of van het landschap.
Laat in de namiddag zijn we onze boodschappen gaan doen.

Hier in Canada kan je niet zomaar op elke straathoek alcoholische dranken kopen. Wijn koop je vooral bij het LCBO , wat dus eigenlijk via de overheid is. Mogelijk daarom dat de wijnen hier, in vergelijking met Belgie, redelijk duur zijn.
Omdat ik dit weekend nog eens een grote pot coq-au-vin ging maken, moest ik 3 flessen rode wijn hebben. Voor zoiets koop ik natuurlijk goedkope wijn, maar die was, in reclame, ook nog $10.95 per fles. Plus 13% tax… Voor de wijn had ik deze keer gekozen voor een Pinot Noir.
Hemeltje! Die wijn is dus redelijk ‘straf’ uitgevallen. Als je wat teveel van mijn saus eet, dan zou je deze keer wel eens opgepakt kunnen worden voor dronken rijden! Maar het is wel lekker, hahaha.
Als basis gebruik ik altijd het recept van Piet Huysentruyt, al doe ik er meestal meer spek in (applewood smoked!), en voeg ik ook graag worteltjes toe. Soms voeg ik er zelfs ook een beetje pastinaak aan toe. Een groentje die ik in België nooit gegeten heb, maar hier wel. Geroosterd met worteltjes is het heerlijk als groente. En het is ook lekker in de saus van de lasagna die ik zelf maak.
Verder heb ik nog wat papierwerk opgeruimd.

Zaterdagavond hebben we naar Scandal gekeken. We nemen dat op, en kijken dan wanneer het ons uitkomt.

Vandaag, zondag, zijn we niet eens de deur uit geweest. Oh, jawel, Erwin is wel buiten geweest om de 2cm sneeuw die op de oprit lag op te ruimen.
Ik heb het papierwerk verder opgeruimd (straks weer nuttig als het tax season komt, want dan hebben we de cijfertjes nodig). Ook heb ik al eens gekeken naar het papierwerk waar we later deze maand aan moeten beginnen om onze Permanent Resident kaarten te vernieuwen. Amai, ik viel bijna van mijn stoel, zo schrok ik van de papierberg die we hier weer voor moeten doorploeteren, en allerlei bewijsmateriaal dat ze weer moeten hebben. En dan in maart of april mogen we nog eens iets soortgelijks doen, als we (ein-de-lijk!) onze aanvraag voor Canadian Citizenship gaan insturen. Om nog maar niet van de kosten te spreken die daar bij komen kijken. Ik kan begrijpen waarom sommige mensen dat nooit aanvragen!
Vandaag heb ik de Coq-au-vin gemaakt, en weer veel naar mijn boek geluisterd. En ik heb gestreken. Dadelijk even relax een badje nemen, en dan straks naar de Grammy’s kijken.

Volgend weekend zullen we wat drukker maken, want dit is wel leuk, maar eigenlijk word ik daar ook wat moe van, van zo heel de tijd binnen te zitten.

Een lading verse sneeuw!

We hadden dit jaar nog niet echt te klagen gehad qua hoeveelheid sneeuw die er gevallen was. De snowblower die we eind oktober gekocht hadden, heeft tot gisteren steeds netjes in de garage geparkeerd gestaan. Al hadden we eerder deze week, op maandag, wel 15cm sneeuw gekregen overdag, iets wat niet voorspeld was. Het was erg lichte sneeuw, en die heb ik toen ik om 5:00 p.m. thuis kwam, maar met de sneeuwschop weggewerkt. [niet stoer doen Elke, beken maar eerlijk dat dat kwam omdat je niet wist hoe de snowblower werkte.]

Ook eerder hadden we al wel eens sneeuw gehad, maar dat was dan telkens minder dan 5cm en vaak was het een paar dagen later allemaal al weggesmolten.

De sneeuw doet me altijd terugdenken aan een liedje dat we zongen toen ik nog klein was, en het sneeuwde:
Jezeke schudt zijn bedekke uit
en laat de pluimkes vliegen.
Hier en daar en overal
tot bij de koeikes in de stal.

Niks geen Jezeke, en niks geen koeien. Wel een pak sneeuw!

Ter vergelijking enkele foto’s van de eerste sneeuw dit jaar, op 17 november:

Maar de afgelopen 24 u hebben we hier ruim 40 cm sneeuw te verwerken gekregen. Gisteren twee keer de sneeuw geruimd. Erwin met de snow blower, ik hier met de sneeuwschop. Rond 20u de laatste keer, een 15-tal centimeter. Maar het bleef sneeuwen. Dus deze ochtend om 6u stond ik terug buiten. Met de sneeuwschop, want de ochtendstond heeft niet echt goud in de mond in deze omstandigheden, en de meeste van onze buren lagen nog te slapen. Ik werd zeer onaangenaam verrast toen ik buiten stapte en merkte dat er weer bijna 15 cm sneeuw op de oprit lag. Op zo’n moment vloek je dus op een oprit waar je 5 auto’s op kan parkeren.
Gelukkig kreeg ik om 6:18u al een sms-je van mijn baas: “Yippee snow day confirmed”. Oef! Op die manier kon ik toch 1 deel van de oprit vrij maken, zodat Erwin tenminste kon vertrekken. Nadien kon ik dan op mijn gemakje het andere deel sneeuwvrij maken. Anderhalf uur later kon Erwin vertrekken (nadat hij nog snel wat mee was komen helpen). Een helft was gedaan. Nog een andere helft te gaan + het voetpad + een paadje maken in de tuin zodat Dusza tenminste naar de plasweide kon zonder in de sneeuw te verdwijnen.

Hier kan je mooi vergelijken met de foto hierboven. Zoek de verschillen. 😉

Het tuinhuisje van de buren:

Dusza vind het best leuk. Ze heeft maar liefst meer dan een uur op de oprit gezeten terwijl ik aan ’t sneeuw ruimen was!

Een paadje in de tuin, zodat ze sneeuwvrij haar inspectierondes kan lopen. (waarom duikt ze dan toch altijd weer in die sneeuw???)

Nog een aantal bergen sneeuw. Mijn spiertjes hebben hun workout gehad vandaag!

En tot slot een dienstmededeling voor de weergoden:
Ik heb mijn 2de berichtje van het jaar geschreven. De lezers zijn ruimschoots voorzien van sneeuwfoto’s, ze hebben allemaal wel een indruk van wat sneeuw in dit deeltje van de wereld is. Zo niet, kunnen ze nog gaan graven in de archieven van dit blog. Elke winter kan je er sneeuwfoto’s vinden.
Onze snowblower is getest, en die werkt. Onze sneeuwschoppen hebben hun dienst ook bewezen. Dus vanaf nu is het ok als je gewoon zorgt dat er overal een klein laagje sneeuw ligt, behalve op de wegen. Geen ijs aub! Op die manier kunnen jullie je volop beginnen concentreren op iets veel leukers: de lente! Ik beloof op mijn zuivere zieltje dat ik daar ook weer mooie foto’s van zal maken.

Boxing Day

Op de 24ste krakte de ‘slurf’ van onze Miele stofzuiger. Aangezien we al niet meer zo tevreden waren over de zuigkracht van het toestel, was Boxing Day een goed excuus om een nieuwe stofzuiger aan te schaffen. Navraag bij Noord-Amerikaanse bekenden en wat minder bekenden heeft ons deze keer over de streep getrokken om een Dyson aan te kopen. Onze aanwinst, en tot nu toe is manlief (die hier meestal van dienst is qua stofzuigen) er erg tevreden over:

http://www.dysoncanada.ca/en-ca/vacuumcleaners/canisters/dc37/dc37-turbinehead-animal.aspx

Tevens miste ik de elliptical trainer die we in Belgie hadden. Er was een grote korting op eentje die ons wel aanstond, dus die bestelden we en kunnen we volgend weekend oppikken:

http://www.sears.ca/product/nordictrack-e-67-elliptical/606-000246272-23947C

Beide toestellen hebben we online gekocht. Lekker handig, en niet aanschuiven in de winkel.
Toch zijn we tegen de middag samen met zoonlief en zijn vriendin gaan winkelen, en zo hebben we ons heel de dag bezig gehouden: zij wilden bepaalde winkels bezoeken, wij wilden bepaalde winkels bezoeken.
Het werd een ontspannend dagje uit. Er werden geen spectaculaire dingen meer gekocht buiten mooie lederen handschoenen voor manlief en wat wol en breinaalden voor zoonlief zijn vriendin.

Wat een positief jaaroverzicht van WordPress

Toen ik de link naar mijn WordPress jaaroverzicht toegestuurd kreeg, dacht ik even dat ze me daar op mijn vingers gingen tikken voor mijn slechte gedrag. Het aantal nieuwe berichten in 2014 waren op 1 hand te tellen.
Maar nee hoor, positief dat ze daar zijn! Ze lieten me weten dat maar liefst 11.000 keer naar mijn blog gekeken werd in 2014. Met zo’n massa volk kan je 3 keer het Sydney Opera House vullen, wisten ze me te zeggen. Wel, die bezoekers zouden dan volgens mij toch vaak per ongeluk daar binnen moeten gekomen zijn, want met slechts 5 berichten denk ik niet dat hier 11.000 keer zeer bewust een bezoek gebracht is aan mijn blog.

Je kan het jaarverslag hier in detail bekijken:
https://roots2wings.wordpress.com/2014/annual-report/

Niagara-on-the-Lake

Gisteren zijn we naar Niagara-on-the-Lake (N-o-t-L) gereden. Dit is een oud stadje gelegen aan de monding van de Niagara rivier, aan Lake Ontario. Dat is dus de plaats waar al dat water dat van de Niagara watervallen naar beneden komt gedonderd in Lake Ontario stroomt.

De rit over de Niagara Parkway tot aan N-o-t-L is mooi, met een aantal leuke tussenstops waar je ofwel de Niagara rivier kan bewonderen, of de power stations, of de floral clock, het Brock momument, enz. Maar dat deel hadden we al vaker gereden, dus nu rechtstreeks in een ruk van Oakville naar N-o-t-L, een rit van ongeveer een uur (95km).

Het viel erg tegen. Je kon er over de koppen lopen, en daar houd ik al niet van. Verder zie je van heel veel gebouwen ook niet veel omwille van al dat volk en de vele bloembakken die er hangen. Dat kleurt de straten natuurlijk wel mooi, maar neemt het zicht op de gebouwen een beetje weg.
Er staat ook niet echt uitleg bij de gebouwen, dus je weet niet eens wat je ziet of waarom een bepaald gebouw zo gebouwd is. Dario zei ook dat hij Old Oakville leuker vond dan dit. Niet voor herhaling vatbaar dus. Ik heb zelfs niet de moeite gedaan om mijn fototoestel uit mijn tas te halen. Het enige leuke was het bezoekje aan de oude apotheek.
We hebben een hapje gegeten, zijn over Queen street gewandeld, hebben nog een ijsje gegeten, en na exact 2 uur zaten we terug in onze auto op weg naar huis. De rit tot aan de autostrade (QEW) is dan weer wel mooi, door wine country. Ik zag heel wat wijnboerderijen waar we al wijn van gedronken hebben. Een bezoek aan een aantal van deze wijnboerderijen staat op de planning voor de herfst.